ببین از یه جایی بعد دیگه همه نااُمید میشن و راهشونو رها میکنن... و از همون جاست که تو باید دووم بیاری و ادامش بدی تا برنده شی؛ دقیقا از همونجاس که باید با بقیه فرق کنی و تابع جمع نباشی؛ دقیقا دووم آوردن تو همون تیکس که تغییر رو واست ایجاد میکنه؛ همون یه تیکه کوچیک باقی مونده کارو در میاره؛ وگرنه تا اونجاشو که خیلیا میتونن برسن! یادت باشه یه درخت بزرگ رو ضربه آخر تبر قطعش میکنه! همونقدر که ضربه های ابتدایی مهمن ، ضربه ی آخرم مهمه! خلاصه اگه قرار به رسیدنه ، باید تا تهش وایستی!
|آقای حس|