تمامِ شعرهای دنیا مخاطب دارند
حتی همان هایی که برایِ یکدیگر میفرستید,
آنهایی که با ذوق و شوقِ فراوان تر میخوانید و تکرار میکنید و با همه یِ هیجان بیشمار
برایِ عزیز ترین شخصِ زندگیتان میفرستید.
همه ی کلمات برایِ شما گفته شده اند تا با احساس تر به قلبِ شما فرود بیایند.
همه ی شاعران مخاطب داشتند.
خاص و دوست داشتنی.
آنقدر که روزی از پسِ هر اتفاقی نشستند و برایِ کسی که شاید هیچوقت نبود و هیچ زمانی عمقِ احساسش را نمیفهمید...
سرودند...
دیگران از خواندنشان به وجد آمدند
سوت و کف زدن های طولانی,
تشویق هایِ گرم,
اما هیچ زمانی نرسید کسی که برایش شعر میگویند
بیاید
کنارش بنشیند
و ارام بگوید:
طوری برایم شعر بگو
که فقط خودمان عمقِ این عشق را بدانیم.